Denemeler…

    Güzel birgün.

Bu gün, hep ertelediğim bir şeyi yapacağım. En iyi arkadaşımla biraz zaman geçireceğim.

    Onun beynindeki ışıltıları, ilgilerini, mutluluklarını yakalamaya çalışacağım. Onun başka insanlara bakışını, yollara, bulutlara, çiçeklere, bakışını izleyeceğim. Bir köhne ahşap binanın bakımsız bahçesini, kırılmış camlarını, zarif tahta oymalarını izlerken, yüreğindeki yitip gitmeyi bekleyen ya da yitip gitmiş şeylere karşı tortulaşmış şefkati izleyeceğim. O sarı bukleli saçları olan çocuğun yumuşak ve pürüzsüz tenini, annesinin elinden kurtulup koşuşunu ve yüzündeki o ürkek gülümsemeyi yakalarken neler hissettiğini anlamaya çalışacağım. Düşüncelerin ve görüntülerin bir kaleydoskop gibi iç içe geçtiğini, bir göz yanılsaması, düş bulutu gibi akıp gittiğini fark edecek ve kendi kendime gülümseyeceğim.

     Anılarımı paylaşacağım onunla. Bu sokaktan ne zaman geçmiştim? Bu vitrine kaç kez bakmıştım?

     Sonra o restoranın önünden geçerken, Emre’yle geçirdiğimiz saatleri anımsayacağım…

     Hep önemli bir şeyler olurdu konuşacak. Hep önemli kararların arifesinde olurdu buluşmalarımız. Bilgelik, sevgi, telaş, bistro keyfi… Hep hareketli, hep hoş, hatırlanası akşamlar olurdu. İnsanlar sorardı:

“Ne o? Yoksa biriyle mi buluşmaya gidiyorsun?”

“Evet” derdim, “erkek arkadaşımla buluşacağım”, yüzümde gizli bir gülümsemeyle.

      Emreyle buluşmalarımızı hatırlayacağım bugün. Bizim için özel olan sayısız yerler keşfetmemizi. Hep yaşamın gelecek günleri için hayaller kurmamızı ve kendimizi olduğu gibi, savunmasız, acımasız birbirimize açmamızı. Yüzleşmemiz gerekenleri ertelemeden, kendimizle ve birbirimizle dalga geçerek…  Evet. Eğlenceli, duygulu, bazen sarsıcı olurdu buluşmalarımız. Bazı kez hoşlanmadığımız şeylerle baş başa bırakırdık birbirimizi. Sonra ayrı yerlere, kendi dünyalarımızı sürdürmeye doğru yola çıkardık.

      O köşe başlarını hatırlayacağım. Çiçekçileri. O güzel çiçekçi kızın fotoğrafını çekmek için ne kadar dolanıp durduğumu… Sonra bir gün, çektiğim fotoğrafları bastırıp, tek tek onlara gösterişimi. Ne kadar da mutlu olmuşlardı…Yüzlerindeki duru, komplekssiz sevinci hatırlayacağım.

     Bir kafeye gidip oturacağım. Necla ve Refikayla buluşup saatlerce konuşup gülüşüp dertleşip zamanın nasıl geçtiğini anlamadığımız şu kafeye. Yine etrafıma bakacağım, insanların yaşamlarını hayal etmeye çalışacağım. Acaba bu adamla kadın kaç yıldır birlikteler? Güngörmüş ve sakin bir halleri var. Giyimlerinden iyi bir gelir düzeyleri olduğu anlaşılıyor. Sonra insanların mutlu ve sakin bakışlarının ardına gizlenmiş yoksunlukları düşüneceğim. Birbirlerini nasıl kırdıklarını, nasıl yok saydıklarını… Hatta kendilerini bile! Ama yaralar küçük, ya da zaman çok uzun ve birbirlerine bakarken güzellikler görüyorlar artık. Geleceği kurarken içlerinde büyüttükleri hırslar ve yorgunluklar, yaşamanın değerini daha iyi anlamış olmanın dinginliğine bırakıyor yerini.

    Birazdan sevdiğim bir salatayı sipariş edeceğim garsona. Garson her zamanki gibi görmeyen gözlerle etrafına bakacak. Ben, başka bir garsonun dikkatini çekmeye çalışacağım... Ve sonunda! Esprili, gülen gözleri olan, ince bir genç, düzgün Türkçesi ve sonsuz nezaketiyle siparişimi soracak. Ben menüden özenle seçtiğim salatamı, buzlu ve ince bir dilim limonlu diyet kolamı söyleyecek, yine etrafımı incelerken büyük bir sabırsızlıkla salatamı bekleyeceğim.

   Sonra arkadaşımla paylaşacak başka şeyler gelecek aklıma. Uzun zamandır ertelediğim bir dost ziyaretini yapmak. Nilgün beni özlemle, yanaklarımdan öperek ve sıkıca sarılarak karşılayacak. Ne kadar sahici bir insan olduğunu, ne kadar yaşama bağlı ve ne kadar savaşçı olduğunu düşüneceğim. Acılarını hatırlayacağım. Alzheimer’den kaybettiği annesini ve kısa bir süre sonra onu izleyen babasını… Ara sıra gözlerine gelen gölgeyi yakalayacağım. Bir anlık hüzünlü bakışını… Bana ve başkalarına sağlam duruşunu ama aslında ne kadar duygusal ve kırılgan olduğunu…

Dostum bana kahve yapacak. “Orta şekerli” isteyeceğim bu kez. Yanında likörü ve çikolatayı arayacağım belki. Ardından bunları sıkça paylaştığım başka birini hatırlayacağım. Az şekerli kahve seven birini. Kahvenin yanında mutlaka nane likörü olacak. Mutlaka fal bakılacak… Fincanda yıllar önce çıkan İsa ve Meryem figürünü hatırlayacağım; bir kış günü, şöminenin karşısındaki bir koltukta bakılan falı…

    Ardından Bostancı sahiline doğru yürüyeceğim. Uzaktan adalar görünecek. Sisli- güneşli- yağmurlu havalarda ve gecenin ışıklarında adaları canlandıracağım hayalimde. Sonra mimozaları… Bir ramazan günü bir kahvede ince belli bardakta içtiğim çayı ve sucuk ekmekle oruç bozmayı… İskeleye yanaşan vapurları, kahvede tavla oynayan kadın ve erkekleri, bir Levanten düğünü için giyinmiş şık ve renkli grubun önümden resmigeçit yapışını, kedileri, kedileri…

    Bir kedi yavrusuyla oynayacağım; bir bahçenin duvarında parmaklıklara sürünen ve sevgi arayan. Onunla konuşacağım. O bana incecik sesiyle cevap verecek gözlerimin içine bakarak. Sonra aniden duvardan atlayıp kaybolacak. Emre’yi özleyeceğim, oğlumu. Kedilere olan düşkünlüğünü…

    Hava yavaşça kararacak, güneş pembeden kızıla boyayacak gökyüzünü, uzaktaki o parlak yıldız belirecek. Hani hep erkenden çıkan... Bir İngilizce tekerlemeye kayacak aklım.

    “Güzel yıldız, parlak yıldız, bu gece gördüğüm ilk yıldız. Bu geceki dileğim gerçekleşsin.”

Hiç o yıldıza bakarak dilek tutmadığımı fark edeceğim. Birazdan yarım ay, diğer yıldızlar, bulutlar bir bir gelecek ve ben karanlık olmadan hemen önceki o koyu maviyi, o çok sevdiğim maviyi görebilmek için, sahildeki tahta bir bankta sessizce bekleyeceğim. O maviyi beklediğim diğer akşamları düşüneceğim; yalnız, ya da paylaştığım. O maviyi bir başkasının da benim kadar sevip sevmediğini merak ettiğim, ama bunu şimdiye dek hiç sormadığım gelecek aklıma.

   Sonra gök koyu bir laciverde dönecek, hafif bir rüzgâr başlayacak, ben eve doğru yola çıkacağım, küçük bir mum yakacağım, sevdiğim bir müziği dinleyeceğim ve gözlerimi kapatacağım…

   Kendimle baş başa biraz zaman geçireceğim…

                                                ***

    Uzaklardan gelen telefon sesi beynimde yükselerek yankılanıyor ve düşüncelerim şimdi ortasından yok edilmiş bir tablo gibi boş ve şaşkın. İsteksizce yerimden doğruluyorum.

    “Bu da kim sabah sabah! Acaba kaç kez aradı?  Birazdan susar belki…”

   Telefona doğru acelesiz ve hoşnutsuz yürüyorum, ben ulaşamadan susmasını dileyerek. Susmuyor. Elim telefona uzanıyor.

   Bir an duraklıyorum. Hayır. Açmıyorum. Ceketimi alıyorum, kapıdan çıkıyorum, merdivenlere doğru yürüyorum. Ses giderek uzaklaşıyor.

   Kısa bir sessizlik, telefon yine başlıyor çalmaya. Artık çınlaması güçlükle duyuluyor. Bu kez tablom ve düşlerim bozulmayacak diye geçiriyorum içimden. Yürümeye devam ediyorum.

       S. Füsun  12 Kasım 2008

III

 Ne yapıp yapıp bu işten paçayı sıyırmalıyım ama aklıma da bir şey gelmiyor yenge. Kıza iki sene yazmışsın, sanki aşıksın da ondan başkasını gözün görmüyor. Allahın garibanı üzülmesin demişsin. Bir sevgilin varmış gibi üstelik. Mektup yazmakla sevgili olur mu hiç yenge? Kızlar falan zaten etrafta dolanıyor, ben de genç adamım, beğeniyorlar demek ki. Allahın sakatına kaderimi bağlamak istemiyorum. Senin anlayacağın, nasıl yapsam da şu işi bitirsem diyorum. Ele güne karşı açık etmiyorum, fazla kimseye de açılamıyorum böyle böyle bir iş var başımda diye. Geceleri gözüme uyku girmediği oluyor ama nasıl işin içinden çıkarım bilemiyorum. Delikanlılık işte.

Bu işi daha fazla uzatmamaya karar verdim sonunda. Yavaş yavaş mektupların arasını açacaksın, askerlik de bitti, artık sen yoluna o yoluna. Biraz da etrafıma bakmak istiyorum. Kadın milleti adamı böyle parmağında oynatır işte. Bir kere trende görmüşsün, öpüşüp koklaşmamışsın bile, sanki yavuklusun. Kendimi mecbur hissettirdi kız, baksana. İnsan nasıl da safra alıyor farkına varmadan. Artık mektuplar da beni sıkmaya başlamış böyle düşünüdükçe. Daha kısa yazıyorum, daha az tatlı sözler söylüyorum, işte sorunlar varmış falan da canım sıkkınmış gibi uyduruyorum. Ama yazmayı da bir türlü kesemiyorum.

Kız sitem ediyor artık mektuplarında. Hatta başka birine mi kaptırdın gönlünü falan demeye başlıyor. Kör istemiş bir göz, Allah vermiş iki göz. Ben de bıyık altından gülüp, güya üzülmesin diye bir yandan “yok bir şey” diye yazarken, bir yandan da nasıl etsem de temelli bağları koparsam diye bakıyorum. Ama mektuplar daha devam ediyor.

Sonra yenge, bir gün yine bir köşede oturdum, mektup yazıyorum. Tepemde dikilip duran adamı görmemişim, döktürüyorum. Şöyle bir kafamı kaldırdım, kasketli, koyu lacivert giysili, şehirli olmadığı her halinden belli orta yaşta bir adam. Giysisinin kolları biraz çekmiş, gömleği buruşuk, ayakkabıları cilalanmış ama eski. Yüzü güneşten yanmış, zayıf, ufak tefek bir adam. Kelimeleri üstüne basa basa söylüyor, ağır ağır konuşuyor.

-Aydın derler birini arıyorum. Sen misin?

Şöyle bir baktım. Sessizce duruyordu orada.

-Hayrola ahbap, buyur otur şöyle. Neden aradın Aydın’ı?

-Hayırdır. Bir işimiz vardı onunla. Şöyle bir tanışıp konuşalım dedik, geldik.

-Anlat bakalım şu işi dayı, nerden gelirsin? Kimlerdensin?

Bizim köyden sandım yenge. Bizimkileri  görmemişim uzun zamandır. Böyle habersiz çıkıp gelecek kimse de aklıma da gelmedi o anda. Lafı dolandırmadan bir çay söyledim arkadaşlardan birine, oturttum adamı.

-Seni tanıyamadım ahbap. Gözüm ısırıyor bir yerden ama?

-Seni zor buldum. Amcandan aldım adreseyi. Buralar bize yabancı oğlum. Ama araya araya Bağdat bulunurmuş. Kırkağaç’tan selam getirdim sana.

İrkildim. Kırkağaç deyince, yüzüme bir gölge geldi, ama belli etmedim adama.

-Aleyküm selam dayı. Kimin selamını getirirsin? Oralara gitmişliğim yoktur benim.

-Bilirim oğul. Lakin seni duymuşluğum vardır. Bizim köyde bir kızımız vardır. Elime büyüdü. İki yıldır Aydın diye bir delikanlıyla mektuplaşıyormuş. “Evlenecektik ama son zamanlarda belli ki başka birine gönül vermiş. Mektupalarında bir soğukluk var. Arayı da açtı. Üstelik söz verdiği halde beni istemeye gelmedi,” diye ağlayıp durur. Gözyaşları ciğerimi yakmasaydı bu kadar yolu o Aydın denen adamı bulmak için gelmezdim. Şu işi bir anlayayım dedim oğul.

-Bu kızın anası babası yok mudur ki sen kalkıp buralara gelirsin dayı?

-Vardır elbet. Ama kıza çok eziyet ederler. Elin adamıyla gizli gizli mektuplaşıp namusumuzu lekeledin diye, yapmadıklarını bırakmazlar. Allahın sakatı, kalbi de melek gibidir.

Dayanamadım geldim. Daha fazla eziyet etmesinler zavallıya. Yok zaten niyetin de ciddi değilse, boşuna ümitlendirme garibanı. Orada zaten isteyeni var ama kız varmıyor. İstanbul’da bekleyenim var diyor. Kısmetine de mani olma. Ne de olsa yalnızlık Allah’a mahsus. Everelim gitsin.

Gözlerim yuvalarından fırlayacaktı yenge. Kulaklarıma inanamadım. Ama yine de adama açık açık nasıl söylerim benim zaten niyetim yoktu da iki sene bir türlü mektupları kesemedim diye?

Bende de suç vardı işin başından beri. Kız beni adeta kontroluna almış, hayır dememe fırsat vermemişti ki? Adresi elime tutuşturmuş, kırk yıldır tanışıyormuşuz gibi yazışmayı teklif etmiş, iki yıl da mektuplaşmıştı. Ben de, saklamaya ne gerek var, döktürmüştüm mektuplarda. Maniler, hikayeler, gelecek günlerimiz falan. Şu pembe hikayelerden. Üstelik Allahın garibinin

başına gelenlerden de haberim yoktu. Hiç söz etmemişti bana isteyeninden, ana baba baskısından... Öyle ya, köylük yerdi orası. Nefes alsan duyulur. Kız herhalde beni üzmek istemedi de ondan söylemedi diye düşündüm yenge. İyi niyetliyiz güya...

Kırkağaç’tan gelen adama baktım, acıdım biraz da. Kalkıp buralara kadar gelmiş. Etrafına bakıyor, bana bakıyor, belli yabancılıyor. Lokantadakiler de garip garip bakıyorlar. Benim pek öyle gelenim gidenim olmaz. En iyisi dedim şunu alıp başka bir yere götüreyim. Hem kimseye de söz etmemişim, şimdi dikkat çekmesin. Bir şey yok der, geçiştiririm ilerde. Hem biraz sorayım olup biteni, ağzından laf alayım. Bir kızın sözüyle kalkıp oralardan gelmek akıl karı mı? Var bu işin içinde bir iş. Üstelik kız böyle bir akrabam var falan de demedi. Şimdiden bu kadar şey saklayan, maazallah evlenirsek, kimbilir neler yapar. Ama adam çok saf ve temiz birine benzediği için, pek de kızamıyorum.

Neyse, onu alıp dışarda bir çay bahçesine götürdüm. Yemek ısmarlamak da olurdu ama, bana mı sormuştu kalkıp gelirken? En iyisi lokantadan uzaklaşmaktı.

-Anlat bakalım dayı, dedim. Neymiş senin şu hikayenin aslı? Kolay kolay kalkıp gelinmez oralardan.

Çekingen gözlerle yüzüme baktı. Açık mavi gözlerinde hüzün vardı. Meraklandım.

Cebinden kırışık, ezilmiş bir zarf çıkardı. Sessizce uzattı. Mektubu aldım, kızın yazısıydı. Okumaya başladım. Beni ne kadar çok sevdiğini, benden ayrı olduğu için ve mektuplarım baş göz etmeye kalktığını yazıyordu. Annesiyle babası kuş uçurtmuyordu artık. Dünyası zindan olmuştu. Canına kıymayı düşünüyordu.

Adamın yüzüne baktım sessizce. Ne yapacağımı, ne diyeceğimi bilemeden. Şaşkındım.

-Güzel kızımın hayatı mahvoldu oğul. Ele güne rezil oldu. Bu işi temizlemek gerek. Öyle ya da böyle.

-İrkildim. Öyle ya da böyle ne demekti? Ne yapabilirdim ki ben? İstemediğim bir kızla gidip evlenmek mi? Elimi kana bulayıp hapse girmek mi? Ne yapabilirdim? Hayatımı öyle ya da böyle karartmadan ne yapabilirdim? Ya başkasının hayatı?

Oturdum kaldım. Bir şey söyleyemedim yenge. Adamın gözlerinde bir ipucu arıyordum ama adam sessizdi. Ben sessizdim. Bir süre öyle geçti. Sessizlik kurşun gibi ağırlaştı. O anda adam bildi benim kızı gönülden sahiplenmediğimi. Yavaşça kalktı yerinden, bir şey söylemeden arkasını döndü, gitti. Mektupla başbaşa bırakıp gitti beni.

Seslenmek istedim, ağzımdan kelimeler çıkmadı. Sanki bir kamyon vardı üstümde yenge. O iki senelik yazışmanın ağırlığını üzerimden atamadan, yeni bir yük binmişti üstüme.

IV

Burada anlatmayı kesti Aydın. Gözleri uzaklara dalıp gitti. Sanki ağlamak istiyor da kendini saklamaya çalışıyor gibiydi. Yıllar geçip gitmişti öylesine. Onu mektupla da olsa hiç kimse sevmemişti böyle. Mektupta o kızdan duyduğu tatlı sözleri, şehirli kızlardan duymayı çok istemişti Aydın. Ama yok. O da söyleyememişti kimseye “seni seviyorum” diye. Hayat insana nasıl da oyunlar oynuyordu. Nasıl kurtulurum diye düşünürken, o mektupları arıyordu şimdi. O yalan sıcaklığı, o mektubu yazarken kurduğu hayalleri, paylaştıkları rüyaları...İskambil kağıdından kurdukları pembe dünyayı düşünüyordu Aydın.

Aceleyle önümdeki masanın örtüsünü temizledi, önümdeki mumu yaktı, suyu tazeledi, sanki artık anlatmak istemiyordu, sanki on yıl birden yaşlanmıştı. Bir soluklanmak için dışarıya çıktı, dükkanın önüne. Hava kararıyordu. Akşamcılar yavaş yavaş masalara yerleşmeye başladılar, tanıdık selamlar alınmaya başlandı. Zamanıydı. Kalktım, omuzuna dokundum yavaşça. İçeriden bir şarkı duyuluyordu.

    “Meyhanelerde akşam olunca beni ara

      Bakma yağan yağmura, bakma esen rüzgara

      Kalbin bir kadeh gibi dolunca beni ara”...

S. Füsun 11 Şubat 2009

(Yaz Suyu, Tomris Uyar’dan uyarlama )

Gece

Dayanamıyorum. Buz kesmiş gözlerle pencerede ruhsuz oturuyorum. Karanlık gecede geçen bir iki gölge, ıssız yolda uzayıp gidiyor. Saatin tik takları beynimde büyüyor, gong seslerine dönüşüyor. Ne yapmalıyım bilmiyorum. Ama bildiğim bir şey var. Bir şeyler yapmalıyım.

Midemde sancılar, kalbimin üzerinde büyüyen bir boşluk oluştu. İki büklüm doğruluyorum. Mutfakta belki bir şeyler vardır. İçecek bir şey ya da biraz ekmek...

Kapı tıkırdadı galiba. Acaba o mu? Yine donuk yüzünü, yalanlarını, sahte nezaketini ve kaçamak bakışlarını görmek zorunda mıyım? Bu kadar haksızlık, bu kadar anlamsızlık, bu kadar aptal yerine konulmak... Her şey kirli bir komedi gibi gözler önünde oynanıyor. Her şey bilmezlikten geliniyor. Belki yanıma gelmeden yatağına gider. En iyisi duymamış gibi yapmak.

Odaya gelmedi. Biraz daha oyalanayım çıt çıkarmadan. Sokak lambaları da söndü, yıldızlar daha bir parlak görünüyor. Uzaktan bir piyano sesi geliyor sanki. Camı açıp da dinlesem? Dışarısı soğuk, buz gibi. Ama belki iyi gelir, kendimi biraz toparlarım. Yüzümde soğuğu hissediyorum. Çok hafif bir rüzgar esiyor. Elimi uzatıp rüzgarın okşamasına bırakıyorum. Hırkama sarınıyorum, geceyi hissediyorum.

Yarın gözlerim şiş, yüzüm soluk olacak ama ben herkese iyi görünmek zorunda kalacağım. Gözyaşlarımı içime akıtıp, kuvvetliyi oynayacağım. Belki biraz uzansam, gözlerimi kapatsam, öylesine yatsam... Yok. Zaman geçmiyor. Yan odadaki tıkırtılar ve ayak sesleri kesildi. Kendime bir kadeh bir şey hazırlayayım. Sakinleşir, uyurum belki.

-Ne kadar zamandır buradasın, soğukta? Geç oldu. Kapat pencereyi de gel artık.

Onu farketmemişim. İrkiliyorum birden. Ne kadar sessiz geldi yanıma... Sorulması gereken sorular sorulmadıkça, verilmesi gereken cevaplar verilmedikçe içimdeki çığlık dinmiyor. Hayat sahnede geçiyor ve ben seyirci koltuğundayım. Birçok şey gerçekliğini yitirdi. Zaman akrep ve yelkovandan bağımsız akıyor. Aslında akmıyor. Akrep ve yelkovanın arasında sıkışmış, gitgide büyüyen bir boşluk gibi. Arkama dönmüyorum, sesim sanki benim kontrolumda değilmiş gibi çıkıyor dudaklarımdan.

-Uykum yok. Sen git yat, ben de birazdan gelirim.

Zoraki bir bakışla iyi geceler diyorum. Elinde votka limonlu bir bardak var. Uzatıyor.

-İyi gelir.

Hipnoz altında gibi uzanıp alıyorum. Onunla konuşmak istemiyorum. Belki gider ve beni rahat bırakır. Bitkinim ama, onun varlığı kalmış olan bir damla enerjimi de bitiriyor.

Gitmedi. Kendine de bir bardak votka limon koydu, gelip karşıma yerleşti. Soran gözlerle bana bakıyor. Bana söyleyecek şeyleri olmalıyken, hiçbir şey olmamış gibi karşımda oturup, duygularımı anlatmamı bekliyor. Bu bir işkence. Benim duygularım artık yok. Onları tekrar dışarıya çıkmamacasına gömdüm. Ne zaman başlarını uzatacak olsalar, birkaç damla gözyaşıyla daha derinlere gittiler. Artık oradan hiç çıkmayabilirler de. Benim duygularım yok. Ben artık bir duvar gibi, ruhsuz bir yaratık gibi, bir samanlı kağıt parçası gibi olmalıyım. Ama olamıyorum işte! Gözlerimi kaçırıyorum.

Gidip bir müzik koyuyor. İşkence katmerlendi. Bana mı ulaşmaya çalışıyor? O kadar yüzeysel mi yaşıyor? Onu bu kadar duygusuz olduğunu anlamadan mı sevmişim? Kendime verdiğim sözleri neden tutamadım? Hani birliktelik aşk demekti? Sevilmediğim tek günü bile birlikte geçirmeyecektim? Zaman ne kadar acımasız olabiliyor. İnsana kurallarını nasıl yıktırıyor. Hayat nasıl da iskambil kağıdından bir ev gibi yıkılıveriyor insanın üzerine... Ama bu ev acıtıyor. Demirden yapılmış iskambiller, deprem geçirirken minik yumuşak kıkırdaklı bir bebeği nasıl ezerse, bebek ne kadar çaresiz ve savunmasızsa, ben işte öyleyim. Bu deprem beni parçaladı, enkaz bile değil, enkazın altında ezilmiş bir ...

-Neler düşünüyorsun?

Elini omuzuma koyuyor. Elimdeki içki bardağını alıp bir kenara koyuyor. Titriyorum. Bu evde içine girecek bir delik, kaçacak bir köşe neden yok? Yanıma oturup bana sarılıyor. Kendimi bir anlığına çekiyorum, sonra başımı omuzuna yaslıyorum. Artık dayanamıyorum. Derinlere gidecek kırıntı duyguları yıkamak için birkaç damla daha akıyor yanaklarıma. Gözyaşlarımı siliyor. Sessizce oturuyoruz öyle, gece gözkapaklarımızı ağırlaştırmadan, kımıldamadan... Rüzgar tül perdeyi havalandırıyor ve müzik hala çalıyor...

Yıllar öncesine gidiyor gözlerim. Yavaşça bedenimden çıkıp odanın ortasına doğru kayıyorum. Mekan değişiyor, önce şeffaf bir resim üç boyutlu dolduruyor odayı, sonra oda o resim oluyor. Tavanda yüksek kristal bir avizenin altında, loş ışıkların aydınlattığı büyük bir salon. İncecik bir kadın, uzun koyu renk tuvaletiyle, dönüyor, dönüyor, dönüyor. Valsin notaları kulaklarından silinip, şimdi üzerinde toplanmış olan bir çift kıvılcımlı göze kilitleniyor. Sonra salondan dönerek çıktıkları balkondan, gökyüzüne bakıyorlar.

-Seni seviyorum.

-??

Salondan geri geliyorum. Aslında hala o salonda valsin müziğiyle dönüyor olmalıydım. Başımı omuzundan kaldırıp yüzüne bakıyorum. Üzgün görünüyor. Gözlerim acıyor, içim acıyor. Votka limonlu bardağı uzatıyor bana, bir yudum da kendisi alırken.

-Böyle olsun istemezdim.

-...

Bilmiyor mu ki insanlar çok kolay yıkarlar ince ince ördükleri duvarları, kazandıkları kalpleri çok kolay parçalarlar. Antika bir vazoyu parçalar gibi... Büyütmekten vaz geçtiysen sevgin öksüz kalır, küçülür, kabuğuna çekilir. Onu oradan çıkartmak için bir başka uğraşman gerekir artık. Eski bir tablonun üzerine yenisini boyamak, köhne bir banyoyu adam etmeye çalışmak gibi. Zor. Çok zor.

-Birlikte bir tatile çıkalım.

-....

Düşünüyorum. Üç yıl önce olsaydı, boynuna sarılır, havalara sıçrar, öpücüklere boğardım onu. Sonra günlerce bavuluma koyacaklarımı planlar, birkaç parça seksi iç çamaşırı da tıkıştırır, her giysim için başka bir takı ve mutlaka yüksek topuklu bir ayakkabı koyardım. Sonra uzun yürüyüşler için spor ayakkabılarımı, okumayı planlayıp da okuyamadığım kitaplarımdan bir iki tanesini, geniş kenarlı şapkalarımdan birini...

-Ne dersin, tatile çıkalım mı birlikte?

Üsteliyor. Nasıl onunla birlikte olurum? Bu yolculuğa nasıl birlikte devam ederim? İçimde coşku, sevinç, aşk yokken nasıl gün batımını seyrederim birlikte? Sonra bir iki kadeh atıp da başım hafif dumanlandığında...

-Belki sana da iyi gelir bir tatil, ne dersin?

Bir fırsat olur belki konuşmak için. Belki ortam tekrar ateşler duyguları, anıları. Yüzüne bakıyorum. Mum ışığında yüzündeki gölgeler titriyor. Gözlerindeki hüznü örtmeye yetmiyor karanlık. Bu kez ciddi, anlıyorum. Yanağına bir hafif öpücük dokunduruyorum, kalkıyorum sessizce. Sonradan farkediyorum yine cevap vermediğimi.

-Olur. İstersen deneyelim.

-Yarın yer ayırtırım olur mu? Senin sevdiğin bir yer var aklımda.

-Tamam.

Neresi, sormuyorum. Ne farkeder ki. Burada böyle olmaktan iyidir. Gözlerim kapanıyor. Yorganı başıma çekip, ayaklarımı karnıma topluyor, kendimi bırakıyorum.

Masmavi bir gökyüzünde, ağaçların arasından süzülüyorum. Binalar yukarıdan maket gibi görünüyor. Çok mutluyum. Ağaçları ve binları seyrederek uçuyorum. Bir buluta giriyorum birden, karanlık bir buluta. Sıçrayarak uyanıyorum. Şaşkınlıkla etrafıma bakıyorum, başka bir yerdeyim. O şehir, ağaçlar yok.

Sabahın ilk ışıkları yarı açık kalmış perdeden süzülüyor. Birazdan yeni bir gün, yeni saatler, dakikalar başlayacak. Yine uzayıp gidecek zaman. Fotoğraflar ve duygular kopuk ve anlamsız dolaşacak beynimin kıvrımlarında.

Ani bir hareketle kalkıyorum. Anı defterimi arıyorum ümitsizce. Ya okuduysa? Yok. Benim çekmecelerimi karıştırmaz. Hay Allah!.. Acaba nereye sakladım? Orada, başucumda, açık duruyor. Neler oluyor bana? Aniden, sarsılarak gülmeye başlıyorum. Korkuyla açık sayfaya bakıyorum:

“Bu gece onunla konuşmalıyım. Ondan nefret etmeye başlamadan bu işi bitirmeliyim. Beraberliğimiz bir kabusa dönüşmeden. Kimseden yardım alamıyorum. Kimseye söyleyemiyorum. Ona da. Söylemeliyim. ‘Seni yanımda uyurken görmeye, nefesini hissetmeye dayanamıyorum. Senin için en küçük bir şey yapmak istemiyorum. Sana bir bardak su getirmek, hatta gülümsediğini görmek, seninle bir saniyenin milyonda birini bile paylaşmak istemiyorum.’ Bunları söylemeliyim.”

Söylemesem de olur eğer bittiyse... O bitirdiyse ben çoktan bitirmiş olmalıydım. Bir şeyler azar azar hatlarını kaybedip, rengini, kokusunu kaybedip, ruhsuz bir şekil gibi içi boş duruyorsa ortalık yerde, ille de anlam eklemeye, ruh eklemeye çalışmanın yararı yok.

Kalemi alıyorum elime:

“Dün gece benimle birlikte tatile çıkmak istedi. Sevdiğim bir yer biliyormuş. Yine konuşamadım, ama sanırım bir tatil iyi gelecek.”

Artık yazmayacağım. Dışarıyı seyrediyorum, bulutları. “Zamansız ve mekansız bir tatil” düşüncesiyle dalıyorum bir süre. Nereye gideceğimi, ne kadar kalacağımı bilmediğim bir tatil için bavul hazırlamayı düşlüyorum. Bavulda her mevsimden bir şeyler olmalı. Her yaşta, her mekanda, üzgün, neşeli, genç, yaşlı ruh halleri için bir şeyler olmalı. Farklı kadınların giyeceği bir şeyler olmalı. Bir an kendime dışarıdan bakıyorum. Bu tatili istiyor gibiyim. Bir heyecan, bir kıpırtı oluştu içimde. Sonra onun bavulunu da hep benim hazırladığımı düşünüyorum. Ne kadar olmuştu onun için bir şeyler yapmayalı? Ya o benim için ne kadar zamandır bir şeyler yapmıyordu? Yabancılaşma. Küçük küçük, farkettirmeden, yormadan, sinsice... Uyuşturucu almak gibi.

Mutfağa gideyim. Çayımı içip, biraz bir şeyler yesem iyi gelir. Bu arada düşünürüm. Ne düşünmesi? Düşünmek seni bir kabusun içine tekrar tekrar çekiyor. Kafanı kaldıramıyorsun. Hayatla bağların kesildi. Git dışarıya yaşa. Öbür insanlara bak. Sen salaksın. Kendini sevmek için bir neden yarat. Kendini içine fırlatıp attığın bu tayfunun içinden çıkmak için bir şeyler yap. Bir şeyler yap! Bir şeyler yap!

Ses kulaklarımda yankılanıyor. İstemeden ellerimle kulaklarımı kapatıyorum. İç sesimi sanki ellerim durduracak. Sanki eğer duymazsam gerçeklik de değişecek. Dolaba yürüyorum. En sevdiğim çay bardağını alıyorum usulca. Güzel, zarif, ince porselenden. Bugün her şey çok farklı olmalı. Çayı dolduruken o güzel kırmızı rengi de içime dolduruyorum. Dumanlarını seyrediyorum bir süre. Dudaklarıma yaklaştırıp bir süre bekliyorum. Kokusunu duyuyorum...

Güzel bir banyo ardından. Banyoya uzun zamandır kullanmadığım şu aromatik kapsüllerden koymalıyım. Sonra bir mum yakmalıyım. Cildimin soluklandığını, yanaklarımın pembeleştiğini, kaslarımın gevşediğini hissetmeliyim. Gözlerimi kapamalıyım. Öyle kalmalıyım uzun uzun ...

Anahtar sesi. Bir iki paketin, bozuk paranın masaya konuluşunun sesi, mutfakta bardak tabak sesi, balkon kapısının açılma sesi. Sonra gazete hışırtısı, gidip gelmeler, bir şeyleri indirip kaldırmalar...

-Artık işin bitmedi mi banyoda? Biletleri aldım. Akşama gidiyoruz.

-Mutfakta çay var, kendine bir fincan koy. Ben iyiyim, birazdan çıkıyorum.

Çok anlamsız bir cevap oldu. Artık aldırmıyorum. Anlamsız şeyleri anlamlandırmaya çalışmak beni tükettiği için ancak bu kadar konuşabiliyorum. Banyo iyi geldi. Kafamı uzatıp bakıyorum. Her zamanki gibi koltuğa kurulmuş, elinde gazetesi ve birası, dünyadan soyutlanmış, ceketini ve çoraplarını bir yerlere atmış...

Yukarıdaki raflardan bavulumu indiriyorum. ‘Sarhoş ikilinin meyhane konuşmalarına benzedi konuşmamız’ diyorum kendi kendime, hala verdiğim cevaba takılmış halde. İkisi de anlatır ama birbirlerini dinlemezler. Yoksa insana bir tek kendisi yetiyor mu? Peki o zaman şu aşk denen yanılsama nereden çıkıp yaşamımızı vuruyor? Neden yavaşça dünyamızdan elini eteğini çekince eskiden aşk olan her şey artık kâbus oluyor? Bana evlenme yıldönümümüzde aldığı saten geceliğe takılıyor kolum. Gecelik, yavaşlatılmış bir film gibi askısından kayıp alttaki ıvır zıvırın üzerini örtüyor. Tuhaf bir hayranlıkla geceliği okşuyorum. O akşamki gibi duru bir gülümseme ile, sevildiğini bilen bir kadının gücü ve çekiciliğiyle donatılmış gibiyim. Geceliği giyip, oraya öylece uzanıyorum. “Uyuyan güzel”. Bir prens gelip, boğazıma düğümlenmiş olan o zehirli elmayı çıkarmak için, bir öpücük konduracak. Masallarda tek bir prens olur. Oysa yaşam... Prensler de çoktur, prensesler de. Masallardaki uzak diyarlar, şehrin, kasabanın, evin, odanın içine sıkışmıştır gerçek yaşamda. Başka prensler ve prensesler düşleyen, sürekli başka masallarda dolaşan kahramanlar artık prensesin ölmesine aldırmayacaktır. Nasıl olsa başka prensesler, öpücük için hazır bekliyordur, ya da prenses başka bir prensle gitmeye hazırdır.

Geceliği bavuluma koydum. Hüzün kapladı içimi. Bu geceliğe her kadın bayılırdı. Acaba punk kızına da uyar mıydı bu? Bir yerlerde saklı dişiliği mutlaka kalıpları kırıp kendini gösterecekti. Evet. Gözlerinin altı siyaha boyanmış, kısa kesilmiş saçları, kırmızı ruju, uzun koyu kahve tırnakları, iri sallanan küpeleriyle geceliği severdi punk kızı. Sonra elinde mikrofonuyla sahnede gecelikle şarkı söylerken hayal ettim onu. Punk kızı vamp kadın oluyor, sonra geceliği giymiş iş kadını elinde evrak çantası ve yüksek topuklarıyla iş toplantısının olduğu odaya dalıyordu. Erkeklerin şaşkın bakışları arasında sunumunu yapıyor, geldiği gibi odayı terkediyordu. Evet. Seksi bir gecelikti bu.

Peki ben nereye ve ne kadar süre olduğunu bilmediğim bir geziye ve ne yapacağımı bilmeden gidecekken, bu geceliği neden öyle bir fetiş haline getiriyordum? Yoksa hala onu seviyor muydum? Benimle sevişmek isterse bir robot gibi, kukla gibi hemen kollarına mı atılacaktım? Hayır. Tüm bu düşünceler gecelikten nefret etmeme yetmiyor. Gecelik benim dişiliğim, sevgim, özgüvenim. Gecelik onun bana biten sevgisini değil, benim güzelliğimi ve umutlarımı anlatıyor bana. Kendime güvenimi ve sevgimi kaybettiğimde ona bakıp, toparlanmak ve yeni bir adım atmak için orada, bavulumda, dolabımda, hatta üzerimde olacak. Tenimi yumuşak bir örtü gibi saracak, ve bana hatırlatacak. ‘Sen sevilmeye layık bir kadınsın. Güzel ve güçlüsün. Sen izin vermedikçe kimse seni üzemez. Kırılganlıkların, zayıflıkların da insan olmanın gereği. Ben sana bunları anımsatmak, duymuyorsan haykırmak, bağırmak, seni sarsmak için buradayım.’

Elim satenin serin yumuşaklığında dolaşıyor. Dantellerini seyrediyorum bir süre. Sonra bir çift spor çorap, bir iki tişört, şal, bir iki saç tokası...

-Artık çıkmamız lazım. Ben arabaya gidiyorum.

Dilimin ucuna gelen “Nereye?” sorusunu yutuyorum. Sormayacağım. Öylesine gideceğim. Bilinmeyen bir yere, onun götürdüğü yere. Birazdan kapıda görüneceğim. Saçlarım arkada sıkıca bağlanmış, üzerimde çok sevdiğim o uzun elbise, elimde deri saplı bej keten çantam, içinde bir iki ıvır zıvır...

Yolculuk

Arabanın aynasından yüzümü inceliyorum.  Kazayaklarını, dudağımın kenarındaki çizgiyi... Gülünce gamzem görülmüyor artık. Kaşlarımın arasında zaman zaman belirginleşen dikey çizgiye bakıyorum. CD çalara bir müzik koyuyor, Mike Oldfield. Bunu sevdiğimi biliyor. Kişiyi en fazla yaralayan, onu en yakından tanıyan ve en zayıf noktalarını bilendir. Nereden vuracağını bilen. Beni çok iyi tanıyor. Onu inceliyorum. Düzgün burnu, hafif güneş yanığı teni, atletik yapısı, kırlaşmış saçlarıyla hala yakışıklı. Eskiden çok giderdik uzun yolculuklara. Ne kadar dikkati çeken bir çifttik... Hiç unutmuyorum, bir gün havaalanında beklerken, orta yaşlı bir adam yanıma yaklaşmış “eşinizin zevkine hayran oldum” demişti. Tuhaf gelmişti ama, hoşuma da gitmişti. Ona söylemiş miydim, bilmiyorum. Rüya gibi bir tatil geçirmiştik. Havuz başında akşam yemekleri, beyaz eldivenli garsonlar, nefis bir kumsal... Sonra, yıllar sonra aynı yeri bulup anılarımızı tazelemek istemiştik. Kaldığımız otel, çevresine yapılmış yeni ve yüksek otellerin arasında kaybolmuş, küçülmüş, eskimişti. İçeriye girerken, pek de nazik olmayan bir görevli, “ne için gelmiştiniz?” gibi saçma bir soru yöneltmiş, “biz yıllar önce burada kalmıştık” deyince, “pardon, buyurun gezin o zaman” diye bir kenara çekilmişti. Otelle baş başa kalmıştık. Tam bir hayal kırıklığı. Aynı ilişkimizde olduğu gibi. İlişkimiz de eskimiş, yara almış, zevksiz ve bakımsız kalmıştı.

-Bu şarkıyı ilk kez dinlediğimiz günü hatırlıyor musun?

-...

-Bana hediye etmiştin. Büyük bir heyecanla bulup getirmiştin bu müziği.

-Evet. Bir dergide okumuştum.

-Ben de bu ne biçim şey diye bir kenara atmıştım

-Ben defalarca, defalarca dinlemiştim. Her notasını zihnime kazımıştım.

-Bana kızmadın, kavga çıkarmadın

-Bana yakışmaz (gülümseme).

Dalıyorum yine. Kavga etmeyi sevmezdim, evet. O da beni zorlamazdı. Kavga etseydik keşke. Keşke küskünlüklerimi, arkama aldığım ağırlıkları, yorgunluklarımı yadsımasaydım. Keşke her şey hep iyi olmalıdır diye onarmak, örtmek, saklamak zorunda hissetmeseydim kendimi. O zaman belki kabuk değiştirecekti ilişkimiz, sancılar çekecekti ama canlı olacaktı. Yeniden, yeniden doğacaktı. Her yüzleşmede bir düğüm çözülecekti. Belki hanımefendi değil, sokak kadınını oynamak zorunda olacaktım. Sokaklardaki savunmasız, acılı, ama güçlü, büyümüş kadınlar gibi kadın olacaktım. Kaktüs gibi. Oysa ben susuzluğa bir gün bile dayanamayan nadide çiçekler gibi kırılgan, soluk, hafiftim. Zekâm çekingenliklerimin ve esnekliğimin altında ezildi.

-Acıktım. Mola verelim biraz.

-Sen bilirsin.

-Sen acıkmadın mı?

-Bir şeyler atıştırırım ben de.

Mola verdiğimiz yer yeşil ağaçların çevrelediği, küçük tahta masaların üzerine kırmızı kareli örtülerin serilmiş olduğu bir kır kahvesi. İçeriye başımı uzatıp bakıyorum. Şişman bir kadın telaşla ellerini eteklerine silip, masaya tabak bardak getirmeye koyuluyor. Bir yandan da diğer masaların tozunu almakta olan yeni yetmeye sesleniyor.

-Bak müşteri geldi. Sen benim yerime geç de burası boş kalmasın. Hoşgeldiniz beyim. Ne vereyim size?

-Neyiniz vardı?

-Köftemiz, böreğimiz, salatamız, isterseniz menemen...

-Sen hepsinden bir şeyler yap azar azar. Yalnız çabuk olsun, yolumuz uzun.

-Siz merak etmeyin. Arkasından da çok güzel çayımız var.

-İşte buna çok sevindim.

Onu izliyorum yine. Aslında değişen o değil, benim. O aynı yakışıklı, olumlu, hayata bağlı, içinde çocuğu barındıran adam. Ama ben... Ben büyürken yalnız kaldım. Ben onu yoluma katamadım. Onu rahatsız da etmedim. O kendi dünyasında mutluydu. Ben kendime yaratacağım yeni dünyanın peşindeydim. Böyle harcadık birlikte olan zamanları. Onun suçu yoktu.

Suçu yok muydu? O dünyada herşeyden çok sevdiği, büyük aşkı gün be gün elinden kayıp, kendi dünyasına kapanırken neredeydi? Nasıl derinleşmeye ve yükselmeye sırt çevirmişti? O aşağıya inerken nasıl tutamamış, yükselirken nasıl onu izlememişti? Tembellik? Sığlık? Ruhsuzluk?

Peki sen ona neden söylemedin? Neden uyarmadın? Madem o kadar yıkıcıydı bu senin için, neden karşına alıp konuşmadın? O senin kocandı. Hayat arkadaşındı. Neden suçu ona atmak kolay geliyor?

Konuşmak istedim. Olmadı. Kendi macerama çok dalmıştım. Anlamadım. Onu ihmal ettim. Bilmediğim bir yere gitmeye çalışırken onu kaybettim.

Peki hala istiyor musun onu?

Evet. İstiyorum, ama böyle değil.

Onu değiştirmeye çalışıyorsun. Onu olduğu gibi istemiyorsun. Onu sevmiyorsun!

Hayır! Seviyorum!

HAYIR! SEVİYORUM!

Aniden kendi sesimle irkiliyorum. Şaşkın gözlerle bana bakıyor.

-İyi misin sen?

-İyiyim. Aldırma.

-Sonunda itiraf ettin (gülümsüyor).

-Beni zorlama. Sonra konuşuruz.

Masaya köftelerimiz geliyor, aç kurtlar gibi saldırıyoruz. Bu kadar acıktığımı anlamamışım. Konu değiştiği için seviniyorum. Utanmış, açık vermiş, kendimi köşeye sıkıştırmış bir haldeyim. Karışık duygular içinde göz ucuyla onu kolluyorum. Hızlı hızlı tabağındakileri atıştırıyor. Benim itirafım geçti gitti. İçim rahatlıyor, çünkü kendi dünyamdan uzaklaşmak zorunda değilim.

Kendi dünyam! Nedir ki kendi dünyam? Bu kadar ayrı olmak zorunda mıyım? Dünyayı böylesine farklı mı algılamalıyım? Bu kadar mı ciddiye almalıyım? Sıfır hata mı olmalı? Benim dünyamda oyun, şamata, şaşkınlıklar hiç olmamalı mı? Hata yaparak öğrenme lüksünü neden kendime çok görüyorum? İşte,  öğren ne öğreneceksen! Hayatının en tuhaf zamanlarından birini yaşıyorsun. Dün nefret edip iki yüzlü bulduğun adamla bugün saatler süren bir araba yolculuğu yapıyorsun. Seni anlamıyorum.

-Bak, çaylarımız geldi. Taze dem.

-Evet. Gerçekten değdi. Buraya daha önce gelmiş miydik?

-Sanırım. Ama başkaları işletiyordu. Çok lezzetli bir şiş yemiştik.

-Köfteler iyiydi. Dönüşte de duralım burada.

Yüzüme bakıyor. Sanki çizgilerimde eski güzel günlerimizi yaşıyor. Gözleri kısık, dalgın. Elini uzatıyor. Yavaşça elimi tutuyor.

-Senden ayrılamam. Bunu benden isteme.

-Bunu konuşmayalım. Çok uzun bir mesele bu.

-Biz etle tırnak gibiyiz.

Gözlerine bakıyorum. Şimdi başı öne eğik, eski zamanlarda, anlıyorum. Aniden kalkıyor.

-Haklısın. Uzun bir mesele. Sonra konuşalım. Önümüzde uzun günler var. Yalnızca seni sevdiğimi bil.

Yine gece

Çılgın bir gece. Sahildeyiz. Bütün gece dansedip, kadehler devirdikten sonra, gecenin sessizliğine dalıp koyu laciverde bırakıyoruz kendimizi. Ayakkabılarım elimde, başım dumanlı. Yanan ayaklarım ıslak kumlara vuran dalgalarla serinliyor. Uzakta bir iki teknenin yanan ışıkları koyu mavilikte mücevher gibi parlıyor. Diskoların sesleri giderek uzaklaşıyor ve bir iki serseri sokak köpeği yanımızdan geçip gidiyor. Ayaklarının tempolu fısıltıları gecede hafif bir nota gibi. Salkım söğütlerin mor kokuları ve serin dokunuşlarının büyüsü, geceyi sarıyor. Kolunu belime doluyor. Sokuluyorum yavaşça.

-Seni çok özledim.

Cevap vermiyor. Yalnızca daha sıkı sarılıyor. Otelin taş yolları arasından çıkan çimlere bakıyorum. Bir kertenkele hızla kaçıp kayboluyor. Gecenin rengi soluyor, bir iki kanat sesi aceleyle dallarda kayboluyor, doğa yavaş yavaş uyanıyor. Sessizce yatağa uzanıyoruz. Birbirimizi hissetmek için ve uyumak için.

Sabah

Her zamanki gibi benden erken uyanmış. Duşunu almış, şortunu ve çoraplarını giymiş, balkonda oturuyor. Gözlerini kapatıp yüzünü güneşe vermiş. Saçlarında ışıklar dolaşıyor.

Sendeleyerek banyoya gidiyorum. Üzerimde akşamdan kalma elbisem, topuzum dağınık, rimellerim akmış... Hemen toparlanmalıyım diyorum. Görüntüm yeni bir başlangıç için hiç de uygun değil. Bir son için de. Son olacaksa, dimdik, ayakta, inadına güzel, alımlı olmalıyım. Midem yanıyor, başım ağrıyor. O ise ayık ve sakin, orada oturmuş sabırla beni bekliyor. Sesini çıkarmadan.

-Günaydın hayatım. Kalktın mı?

-Banyodayım.

-Hadi kahvaltıya inelim. Havuz başına hazırlıyorlar.

-Tamam. İstersen sen git, ben giyinip geleyim.

-Nasıl istersen. Sana kahvaltını da alırım, çok gecikme ama.

Ne kadar saklansam da, banyoya gelip, perişan halime aldırmadan boynuma bir öpücük konduruyor. Zoraki gülümsüyorum. Kafam çok karışık. Onu sevmemek için bu kadar çabalamak bana fazla geliyor artık. Kendimi zamanın akışına bırakacağım.

Ne kadar sinir bir yaratık olmaya başladım. Beni seven ve etrafımda pervane olan yakışıklı bir adam var, bense bunalımlardayım.

Sen bunalıma kendiliğinden girmedin. Erkeklerin klasik hatasını yaptı.

Tamam yaptı, ama pişman, özür diliyor, bu kadar acımasız olma.

Ben ona kalbimi kapattım. Bir şey hissetmiyorum. Kendime yeni bir yol çizmek istiyorum.

Seni anlıyorum ama, ona hiç bir şans vermeyecek misin?

Bilmiyorum. Bilmiyorum. Fazla duygusalım belki. Belki bu kadar incinmemin nedeni onu kendimle çok özdeşleştirmem oldu. Ondan kopmak çok zorladı beni. Bunu yaşadım, kabuğumu değiştirdim, özgürleştim, ama şimdi tekrar benimle bir olmak istiyor. Aynı acıyı bir kez daha yaşamak istemiyorum. Ayrılmak, birleşmek, ayrılmak...

Neden tekrar tekrar yaşayasın? Yıllar her şeyi onarır. Çok emeğin var bu ilişkide.

Bazen gemileri yakmak gerekir. Yoksa asla yeniden başlayamazsın.

Başlamak istiyor muyum ki? Hele onunla?

Evet, onun için buradasın.

Sanırım çok beklettim. Aceleyle aynaya son kez bakıp... Telefonu yerde. Düşürmüş. Elim titreyerek alıyorum. Kalbimde korkak ve bıkkın çarpıntılar. Ekranda cevapsız aramalar ve mesajlar.

12:00  Beni ara. Çok çaresizim.

12:10  Sensiz yaşayamam. Beni bırakma.

12:15  Konuşmalıyız. Çok yalnızım. Korkuyorum.

01:23 Yaşam artık anlamsız. Haplar beni sonsuza kadar uyutacak. Artık gelmesen de olur.

Başka mesaj yok. Soğukkanlılıkla elim tuşlarda dolaşıyor. “Mesaj silindi.”  Silinmiş mesajlara geliyorum bu kez. Bir daha, bir daha. Hepsinden kurtuldum. Hafifledim. Bir kabus bitti. Telefonu düştüğü yere bırakıyorum sessizce.

Yüzümde bir tiyatro oyuncusunun abartılı sükuneti, kapıyı usulca kapatıyorum. Tanımadığım, sevmediğim, ölmesini istediğim bir kadının yasını tutuyorum şimdi.  “O gece benimleydi memur bey.” Senaryolar beynimde karmakarışık. Punk kızı ve hasır şapkam, kristal avizelerin altındaki vals, onun yüzündeki acı sessizlik, hıçkırıklar, siren sesleri... Merdivenlerden inerken üzerimde dolaşan karanlık bulut yavaş yavaş dağılıyor. Uzaktan, çok uzaktan kırlangıç sürüleri geçiyor. Sabahın temiz ve serin havasını içime çekiyorum. Artık hazırım.

S. Füsun 2 Haziran 2009

Öğle tatillerinde o havuzun olduğu yere gider, tahta bir banka oturup uzakta görülen Dicle nehrini izler, sallara bakar, o insanların yaşamlarını hayal etmeye çalışırdım... Karpuz tarlalarını, nehirde kaybolup giden gelinleri, ‘nan he ye’ diye anlamadığım bir dilde konuşan insanları…

Çocukluğum. Bir tren yolculuğu. Ferda ve ben penceredeyiz. Raylarda, tünellerde, durulan şehirlerde bitmez tükenmez oyunlar bulan, yorgun, uykusuz ama meraklı iki çocuk.

-Diyarbakır’a gidiyoruz.

-Orası neresi anne?

-Uzak bir yer canım. Trene bineceğiz.

-Ne kadar uzak?

-İki gün sürüyor.

-???

Babamın İngiltere’den dönüşünden sonra sıkıntılı günler. İki yıl sürecek şark hizmeti. Önceki iki yıllık ayrılığın ve parasızlığın ardından, hep birlikte toplanıp gitmiştik.

‘Orası gelişmiş bir şehirmiş. Şarkın Paris’i diyorlar.’ 

Uzun bir yolculuk. Lokomotif seslerini ninni yaparak, trenin içinde koşuşturarak, burnumuzu pencerelere yapıştırarak, tünellere her girişte çığlıklar atarak gidiyorduk. Her yer bozkır. Uçsuz bucaksız çayırlar, kısa minareli küçük köyler, ekin peşinde köylüler, el sallayan köylü çocukları…

Sonra dereler, söğüt ağaçları, yine tüneller, tüneller, raylar, yorgun ve soluk yüzlü istasyon memurları, bavullarıyla peronlarda bekleyen başka yolcular…

Diyarbakır. Babamın bir öğretmen arkadaşının evi. Ailece evlerinin bir odasına sığışmıştık, tam dört kişi… Kendimize ev bulmamız sandığımızdan da uzun sürmüştü. Yetmezmiş gibi beni okula almamışlardı. Diyarbakır koleji müdürü, beni kabul etmemişti. Kadıköy Maarif Kolejini kazanan ilk kız öğrencilerden birini! İlk bir iki ayımı evde geçirmek zorunda kalmıştım. Müzik öğretmeni olan bu müdürü esmer teni, asık ve zayıf suratı, kahverengi takım elbisesi, söylettiği kötü ruhsuz şarkılar ve belki de şarkıları sevemediğim için bana verdiği vasat notlarla anımsarım.

Sonunda taşınmıştık. Şimdilik evi babamın yalnız yaşayan bir öğretmen arkadaşıyla paylaşıyorduk. Yaşlı, sarışın, kokoş bir hanım. Ufak tefek, ince, hoş ve bakımlı. Sanki babamda ve diğer birçok erkekte gözü varmış gibi, nazlı, içten pazarlıklı ve kaprisli bir kadındı Leman hanım. İngiltere’ye babam gibi burslu gitmişti. Annem her zamanki hanımefendiliğiyle, temiz kalbiyle ve duygusal zekâsıyla durumu idare ediyordu. Ona yaptığı yemeklerden ikram ediyor, işlerine yardım ediyordu. Neyse ki Leman hanım bir süre sonra ayrı bir eve çıktı, evin en büyük ve balkonlu odası da bize kaldı.

Artık daha rahat, daha mutluyduk. Ben bir yığın yazışmalardan sonra geç de olsa Diyarbakır Koleji’ne başladım. Sınıflarda hiç sevmediğim bir kitap okutuluyordu. Küçük, samanlı kâğıtlara basılmış Gatenby. Konuşulanlardan hiç bir şey anlamıyordum. Artık babamın bana öğrettiği İngilizce kelimeler yetmiyordu. Çok üzgün ve kırgındım. Bir ay sonra beni başka bir sınıfa aldılar ve Günay adlı, uzun boylu, esmer, kısa saçlı ve ‘çirkin’ bir kızla yan yana oturttular. Bu kadarına artık dayanamamış ve başlamıştım ağlamaya... Üstelik ‘çirkin’!!!

Günay’la sonradan çok iyi anlaştık. Yeni öğretmenlerim Mr. Ve Mrs. Auer da son derece tecrübeli bir çiftti ve bize kendi geliştirdikleri şematik yöntem ve fonetik alfabeyle çok sağlam bir dil eğitimi verdiler. Kara kuru, ufak tefek ve çirkin bir İngilizce hocamız daha vardı, o da mükemmel bir öğretmendi ve ben kısa sürede sınıfın en iyi iki öğrencisinden biri olmuştum.

Öğle tatillerimiz yakar topla, ip atlamayla, eğlence, heyecan ve renkle doluydu. Şampiyonalar bile düzenliyorduk. Arkadaşlarımın çok azı aklımda. Ama okuldaki havuzun başında verdiğimiz İngilizce temsili, ‘happy birthday to you’ şarkısını sınıfça söylediğimizi hatırlıyorum. Hayaller kurduğum o havuzun başında…

Diyarbakır tuhaf bir şehirdi. Kale içi ve kale dışı diye sanki ikiye ayrılmıştı. Memurlar, görevliler, okumuş kesim kale içinde oturur, şehrin diğer insanları kale dışında yaşardı. Kale dışında çokça Kürtçe konuşulurdu. Sanki hem fiziksel, hem sosyal ve ruhsal bir bölünmeydi bu. Kale içinde insanlar birbirleriyle dostluklar kurar, etkinlikler yaratırlardı. Şehre görevli gelen askerler de yabancıydı. Sabahları ‘enter’ dedikleri, yollarda durup öğrencileri ve yabancıları alan, nefti renkli askeri otobüslere binerdik. Askeri gazinoya da gidip oturur, hatta ara sıra düzenlenen gecelere katılırdık, şarkıcılara eşlik ederdik… Şehir kendine böyle bir yaşam kurmuştu işte. Belki bizim gibi gelip geçen insanlar yurdun uzak bir köşesinde kendilerini daha rahat hissedebilsin, belki güzel anılarla ayrılsın diye.

Babam, annem ve Ferda’yla birlikte, akşamları uzun yürüyüşlere çıkardık. Sıcak Diyarbakır gecelerinde en büyük eğlencelerimizden biriydi bu. Şeyhmus’un nefis sert dondurmasıyla dolu külahlar elimizde, yalanarak, güle oynaya, bahçeler içine kurulmuş iki üç katlı kâgir evlerin olduğu caddelerde yürürdük. Durmadan konuşur, koşar, ılık geceyi içimizde biriktirirdik. Geç saatlerde eve dönerdik.

Evde tuhaf bir av beklerdi bizi. Tavanlarda dolaşan, kızılımsı renkte kanatlı hamam böcekleri. Kocaman. Sanırım evi ilaçlayıp çıkardık gezmeye. Terliklerle kalan böcekleri öldürür, ölmüş olanları süpürür, sonra bilmem nasıl, rahatça uyurduk. Uyumamızın bir nedeni, belki de babamın masallarıydı.

Babam her gece masal anlatırdı bize. Padişahlar, vezirler, cinler, sihirli periler, cüceler... Bir türlü hatırlayıp da yazamadığım yüzlerce masal... Hep bir gün yazmayı istediğim, ama yazamadığım masallar... Uzaktaki şehir ışıklarını İstanbul’un, Boğaz’ın ışıklarına benzeterek avunup, hayaller kurup, dalıp gittiğim geceler, geceler...

Sokaklardan faytonlar geçerdi. Yaşlı ve yorgun atların çektiği faytonlarda elinde kırbaçla oturan, başı puşili, atkılı ve kat kat giyinmiş esmer tenli adamlar olurdu. Kırk derece sıcakta sarınıp sarmalanmış, küçük ince belli bardaklardan sıcak çaylar içen, mutlu ama yabancı adamlar. Sonra katır sürüleri geçerdi caddelerden. Zillerini çala çala, sere serpe, ardarda katırlar geçerdi. Ne ata, ne eşeğe benzeyen, boncuklarla ve zillerle süslenmiş bu hayvanları şaşkınlıkla izlerdim. İstanbul’da hiç katır sürüleri olmazdı. Acaba neden olmazdı?

Sonra bir gün, “kurbağa yağdı” dediler. Caddelerde, sokaklarda, bahçelerde, hatta okulun suyu kurumuş havuzunda zıp zıp zıplayan, yeşil yeşil kurbağalar. Bir Fellini filmi...

Biz küçük hoşluklar yaratarak şehri yaşamaya, şehirle bir olmaya çalışıyorduk. Diyarbakır ucuzdu. Aynı paraya iki misli ekmek alıyor, bol bol et, sebze, meyva yiyorduk. Kendimize buzdolabı, küçük mutfak eşyaları almıştık. Sonra Şeyhmus’un baklava ve burmaları, karpuzlar, kavunlar… Kavun çekirdeklerini güneşte kurutmayı öğrenmiştik. Balkondaki sedire kurulup etrafı seyrederken kavun çekirdeği çitlemeyi de.

Günlerden bir gün, yine balkonda çekirdek çitlerken bahçede oyun oynayan Ferda’yı gözden kaybettim. Annem biraz uzakta çamaşır asıyordu.

-Anne, Ferda nerde?

-Kızım, senin yanında değil miydi?

-Hayır, bahçede oynuyordu.

Annem çılgın gibi fırladı. Koşarak uzaklaşan birkaç çingene gördü. Sonra bir kapının ardında Ferda’nın titrek sesini duydu. Evin altındaki eski, karanlık tuvalette Ferda korkudan büzülmüş, ağlıyordu. Kendisine yaklaşmak isteyen çingenelerden kaçıp tuvalete saklanmıştı. Çingeneler kapıyı zorlamışlar, ama annem yetişince sıvışmışlardı. Gözyaşları, sarılmalar... Sarışın, beyaz tenli ‘Pamuk prenses’imize kavuşmuştuk.  “Seni çingenelerden almıştık zaten” diye kandırırdık hep onu. O da uzun bir süre bu masala inanmıştı.

Ara sıra şehrin çarşısına giderdik. Bizim kapalı çarşımız gibi bir çarşısı vardı. Benim anımsadığım yalnızca karanlık kubbeler, tavana kancalarla asılmış iri ve kanlı etler. Oradan çıkmak için can atardım.

Bir de sineması vardı. Dinar sineması. Bizim sinemalarımız gibi değildi. Bakımsız yırtık koltukları olan, eski, tozlu bir sinemaydı. Bir gece film izlemeye gitmiştik. Tedirgin bir şekilde arka koltuklara yerleşirken, kesif idrar kokuları yaktı burnumuzu. Filmi izleyemedik ve orada artık sinemaya gidemedik.

Günler günleri kovaladı, Ferda ilkokula başladı. Annemden ayrılmak istemiyor, sürekli ağlıyordu. Okulun ilk günü ben götürdüm. Çeke çeke. Hikâyeler anlattım, kaldırımlardan papatyalar topladım. Çok uzun ve zorlu bir yürüyüştü. İkimiz için de… Onu okula götürdüğüm için bir süre küstü bana. Aramız sonradan düzeldi ama abla olmak zordu.  Şimdi de kendisine kâğıt bebek çizmediğim için anneme şikâyet ediyor, öperken sıkıştırdığım için ağlıyordu. Tıpkı bebekliğindeki gibi... 

Oyunlarla, dondurmalar ve tatlılarla, masallarla ve katır sürüleriyle zaman geçti. Yeni bir tren yolculuğu, İstanbul. Babamla bir yıl daha sürecek hasret...

Gözlerim havuzun sularından uzaktaki tepelere kaydı. Sisli, serin bir İstanbul günüydü… Oturduğum banktan yavaşça kalktım. Aklımda sis bulutları arasında dalıp gittiğim şehir ve çocukluğum…

Bir Fellini filmi… 

S. Füsun  1 Aralık 2008